30 August 2016

Μια απάτη που λέγεται διαγωνισμός για άδεια καναλιού

 του Γιώργου Παπαδόπουλου-Τετράδη, Liberal, 30/8/2016
Όποιος δεν έχει καταλάβει ότι η φαρσοκωμωδία με τις τηλεοπτικές άδειες δεν είναι παρά μια επανάληψη απάτης, όπως το δημοψήφισμα του 2015 και οι προεκλογικές υποσχέσεις του 2014, δεν έχει εμπεδώσει ακόμα τον τρόπο που σκέφτονται και δρουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Η δημοπρασία γίνεται για να χει να λέει ο πρωθυπουργός στους αφελείς ότι τα πήρε από τους καναλάρχες και τους ξεφτίλισε κλεισμένους σε κλουβιά με ράντζα, για να γεμίσει το άδειο ταμείο του κόμματος που ταϊζει τη στρατιά των παρατρεχάμενων και για να νομίζει ότι θα χει προνομιακή μεταχείριση της προπαγάνδας του ΣΥΡΙΖΑ σε κανένα δελτίο ειδήσεων. Κούνια που τον κούναγε.
Υπάρχει μια ψευδαίσθηση σ αυτούς που δεν έχουν καταπιεί το παραμύθι ΣΥΡΙΖΑ ότι με την αυριανή παράσταση η κυβέρνηση θα ελέγξει την ενημέρωση. Τρίχες.
Τα στελέχη της κυβέρνησης έχουν αποδείξει εδώ και ενάμιση χρόνο ότι δεν είναι ικανά να ελέγξουν ούτε αν λειτουργεί το καζανάκι της τουαλέτας τους, όχι να ελέγξουν επιχειρηματίες ανελέητους, που το μόνο πράγμα που τους νοιάζει είναι το κέρδος με κάθε μέσο και η ισχύς.
Τα παιδάκια του Μαξίμου, που βγήκαν εχτές από τα αυγό νομίζουν ότι μπορούν να επιβάλουν τη θέλησή τους σ αυτούς που διαφεντεύουν ένα μέρος της τύχης του υπέρκοσμου και του υπόκοσμου, μόνο και μόνο επειδή μπορούν από την προσωρινή καρέκλα που κάθονται να σηκώσουν το τηλέφωνο και να νομοθετήσουν ή να εκβιάσουν; Όποιος το πιστεύει από τους ίδιους και τους οπαδούς τους είναι βαθειά νυχτωμένος.
Δεν ξέρουν, γιατί δεν έχουν ζήσει ποτέ στον πραγματικό κόσμο, ότι θα είχαν ευμενέστερη μεταχείριση της προπαγάνδας χωρίς τη σημερινή θεατρινίστικη και υποτιμητική διαδικασία. Επειδή, τα παιδάκια του Μαξίμου νομίζουν ότι θα κάνουν τα μούτρα κρέας των φραγκοφονιάδων, που δεν καταλαβαίνουν τίποτε μπροστά  στην απόκτηση θέσης ισχύος. Την οποία θα τους τη δώσει η ίδια η κυβέρνηση!!
Μόνο πραγματικά νόμιμες διαδικασίες περιορισμού της ισχύος και της ενδεχόμενης διαπλοκής θα μπορούσαν να βάλουν σε τάξη το τοπίο της τηλεόρασης. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καλές σχέσεις με τους νόμους και τη νομιμότητα, που τα θεωρεί προφανώς αστικές πολυτέλειες.
Η κυβέρνηση λοιπόν θέλει λεφτά και το σώου του εξευτελισμού των κεφαλαιούχων για να το πουλήσει στο πόπολο, που διψάει να δει τους δυνατούς να σκύβουν, λες και θα του μοιράσουν και τα εκατομμύριά τους που τα χουν εξασφαλισμένα, ενώ οι διψασμένοι στο Κολοσσαίο δεν έχουν ούτε μοίρα στο αύριο, αλλά ούτε και τα κότσια να ξεσηκωθούν.
Ότι όλο το σημερινό είναι ένα σώου σαν το δημοψήφισμα που δεν έχει σχέση με όσα λέει η κυβέρνηση αποδεικνύεται από τις πράξεις.
Οι ίδιες οι κινήσεις των κυβερνητικών στελεχών διαψεύδουν τα λεγόμενά τους. Τι λέει η κυβέρνηση;
1. Ότι η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες που δεν έχει γίνει διαγωνισμός συχνοτήτων και αυτό είναι απαράδεκτο. Σωστά. Μόνο που αυτή τη στιγμή δε γίνεται κανένας διαγωνισμός για καμία συχνότητα!

Γίνεται μια δημοπρασία για άδεια τηλεοπτικού σταθμού και όχι συχνότητας. Απλούστατα, γιατίδεν υπάρχει χάρτης συχνοτήτων σ αυτό που η κυβέρνηση θέλει να ονομάζει διαγωνισμό!
2. Ότι «ο διαγωνισμός υλοποιείται σε εφαρμογή των νόμων και του Συντάγματος για να μη γυρίσουμε στο καθεστώς της διαπλοκής με δανεικά κι αγύριστα».
Η αλήθεια είναι ότι ο διαγωνισμός γίνεται κατά παράβαση του άρθρου του Συντάγματος που ορίζει ότι αποκλειστικός υπεύθυνος να χορηγεί άδειες για τηλεοπτικούς σταθμούς είναι η Ανεξάρτητη Αρχή Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο, που εδώ και καιρό, με ευθύνη όλων των κομμάτων είναι ανενεργός.
Επιπλέον, «ο διαγωνισμός» υλοποιείται κατά παράβαση του νόμου, δηλαδή της Ευρωπαϊκής Οδηγίας 123 του 2006 (άρθρο 14), που απαγορεύει στα κράτη να ορίζουν και να αξιολογούν τις ανάγκες προσφοράς και ζήτησης της αγοράς ή «το πραγματικό οικονομικό αντίτιμο μιας δραστηριότητας παροχής υπηρεσιών». Η οδηγία έχει ισχύ νόμου για την Ελλάδα.
Τα δανεικά κι αγύριστα είναι στην ευθύνη των τραπεζών να ελεγχθούν και όχι των καναλαρχών και της κυβέρνησης. Δουλειά της κυβέρνησης είναι να ελέγξει τις τράπεζες γιαυτά και όχι τα κανάλια. Δεν είδαμε μέχρι στιγμής καμιά τέτοια έρευνα προς τα διοικητικά συμβούλια των ευαγών αυτών ιδρυμάτων.
Στο ζουμί: Ο «διαγωνισμός» δεν φέρνει πουθενά καμιά πρόβλεψη προστασίας από καμιά διαπλοκή, όπως έφερνε για παράδειγμα ο νόμος Ρουσόπουλου, έστω και στα χαρτιά, για τον βασικό μέτοχο και το ασυμβίβαστο καναλάρχη και επιχειρηματία που έχει δουλειές με το δημόσιο.
Τέτοια πρόβλεψη όχι απλώς δεν υπάρχει τώρα, αλλά προωθούνται και νέοι υποψήφιοι εργολάβοι και τρόφιμοι κρατικών κονδυλίων, ενώ η δραστηριότητα των παλιών ούτε που απασχολεί την κυβέρνηση!
Άρα, ούτε νόμιμες οι διαδικασίες ούτε ενάντιες στη διαπλοκή.
3. 90 μέρες μετά το «διαγωνισμό» και σύμφωνα με όσα προβλέπει ο νόμος, θα κλείσουν με μαθηματική ακρίβεια τουλάχιστον τρείς σταθμοί από τους 7 που εκπέμπουν σήμερα πανελλαδικά!! Φυσικό, αφού οι άδειες θα είναι τέσσερις!
Δε θα σταθώ στους χιλιάδες άνεργους απ αυτή την εξέλιξη ούτε στις απίθανες ανοησίες του κ Παππά, που μοίρασε τους ανέργους στα …υπόλοιπα κανάλια, δια του 4 (!), αποδεικνύοντας ότι δεν έχει ιδέα από δουλειά και από στοιχειώδη λειτουργία περίπτερου.
Επειδή, όμως, κανενός λογικού ο νους δεν πάει στην πιθανότητα αυτοί οι θρασύδειλοι, που με την πρώτη απειλή λένε ναι σε όλα, να ρίξουν μαύρο σε τουλάχιστον τρείς σταθμούς (μην είναι και περισσότεροι) το πιο πιθανό είναι να συμβούν δύο τινά:
Είτε οι σταθμοί θα συνεχίσουν να εκπέμπουν κανονικά κι ας πάει η κυβέρνηση να ρίξει τους αναμεταδότες, οπότε θα γίνει χαμός, είτε η κυβέρνηση θα κάνει καμιά κωλοτούμπα και θα δώσει κι άλλες άδειες, ονομάζοντάς τις θεματικές, ειδικές, τριτσικονοκαλπουζανάτες ή όπως αλλιώς της έρθει. Σ αυτά η ελληνική αριστερά είναι μανούλα.
Κι εδώ θα γίνει της κακομοίρας μ αυτούς που θα χουν πληρώσει τα εκατομμύρια για να εκπέμπουν αποκλειστικά. Και οι οποίοι θα απαιτήσουν ξαναμοίρασμα του τιμήματος. Εύκολο. Το σώου θα έχει γίνει.
4. Ο άσχετος με κάθε δουλειά υπεύθυνος υπουργός έχει υπολογίσει τους σταθμούς με βάση τηδιαφημιστική πίτα λες και η οικογένεια Αλαφούζου με τα καράβια, η οικογένεια Μπόμπολα με τα έργα, η οικογένεια Βαρδινογιάννη με τα πετρέλαια, η οικογένεια Κυριακού με τα καράβια, η οικογένεια Σαββίδη με τα πολυκεφάλαια, η οικογένεια Καλογρίτσα με τις εργολαβίες και άλλες δουλειές, η οικογένεια Μαρινάκη με τα πλοία και τα λοιπά, η οικογένεια Κοντομηνά με τις ασφάλειες και τα λοιπά κεφάλαια, η οικογένεια Βρυώνη με τη διαφημιστική πίτα όλης της χώρας και άλλα τινά περιμένουν από τη διαφήμιση να ζήσουν τα μίντιά τους!!
Και τι διαφήμιση! Έχουν πήξει τα κανάλια στο «έξυπνο τηγάνι», το «έξυπνο κουβαδάκι», τα φίλτρα νερού, άγιους και παναγίες μαζί με σκουπιδόπετρες που λάμπουν σαν διαμάντια για 19,99 ευρώ, σόμπες της πυρκαγιάς, λάστιχα που δε σπάνε, προφυλακτικά με άρωμα περγαμόντο και ό,τι άλλο έδειχναν παλιά μόνο τα τράς κανάλια μια και το κοστολόγιό τους είναι του φραγκοδίφραγκου.
Μ αυτά θα ζήσουν τα νέα κανάλια της διαφημιστικής πίτας του ανίδεου από δουλειά υπουργού; Είναι τόσο άσχετος ή περνάει το λαό για αφελή; Μάλλον και τα δύο. Επειδή υπάρχει ακόμα πολύς λαός αφελής να τον πιστεύει.
5. Για να μην είναι, λοιπόν, αφελής ο λαός καλό είναι να ξέρει, εκτός από τα πολύ σοβαρά παραπάνω, ότι ούτε το πόθεν έσχες των υποψήφιων έχει διασταυρωθεί, ούτε οι εγγυητικές τους έχουν ξεκαθαριστεί, ούτε ποιοτικές προδιαγραφές έχουν μπεί για τα κανάλια, ούτε έχει μπεί νόρμα στη φυσιογνωμία των καναλαρχών ( κάτι έχει πεί ανοιχτά ο Χρυσόγονος περί Εσκομπάρ και δεν αντιδρά κανείς στην καταγγελία του κατά τα άλλα εντελώς αφερέγγυου Π Καμμένου για «μαύρα λεφτά» δείχνοντας τον Καλογρίτσα), ούτε πιστοποίηση υπάρχει για το λογισμικό του πλειστηριασμού, ούτε καμιά ασφάλεια ότι τα μέλη της …Επιτροπής, που θα διεξαγάγει το σώου, είναι αμέτοχα υπό οποιαδήποτε μορφή.
Μ όλα αυτά, λοιπόν, ξεκινά στο Κολοσσαίο σήμερα το σώου για το δημόσιο εξευτελισμό των ισχυρών, αφού κι αυτοί δεν έχουν καμιά αξιοπρέπεια να τον αρνηθούν μπας και τους ξεφύγει καμιά θέση χρήματος και , κυρίως, ισχύος για τις λοιπές τους δουλειές, και ταυτόχρονα η διαδικασία είσπραξης κανενός φράγκου για το πενόμενο κόμμα και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις με ταυτόχρονες ελπίδες μήπως κανένας από τους εξευτελισμένους μεροληπτεί υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ στα δελτία του. Για την αντικειμενική ενημέρωση φυσικά.
Αν φυσικά δεν βγάλει όλες τις διαδικασίες παράνομες το Συμβούλιο Επικρατείας και η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως με το νόμο Ρουσόπουλου.
Κι αν θέλετε τη γνώμη μου, μέχρι το τέλος του χρόνου θα εκπέμπουν πάνω από 8 κανάλια πανελλαδικά και η κυβέρνηση «θα έχει δώσει ένα μάθημα στο μεγάλο κεφάλαιο», άσε που θα «είναι η μόνη που του τα πήρε». Αν του τα πάρει. Λες και οι προηγούμενες δεν έπαιρναν εκατομμύρια και μάλιστα διακομματικά από τους μεγαλοκεφαλαιούχους της χώρας. Στην ίδια χοάνη θα καταλήξουν. Των πεινασμένων και των αχόρταγων της εξουσίας. Σε διαπλοκή διαρκείας. Εις υγείαν των κορόιδων.

24 August 2016

Ο καπιταλισμός βελτιώνει τη ζωή των φτωχών και όχι των πλουσίων.

της Γεωργίας Μυστριώτη,  Αποψη/Οικονομια/Πολιτικη, 23/8/2016  

Στο βιβλίο των Milton και Rose Friedman, Free to Choose: A Personal Statement, προβλήθηκε το ακόλουθο επιχείρημα:
«Η βιομηχανική πρόοδος, οι βελτιώσεις στη μηχανική, και όλα τα σπουδαία θαύματα της σύγχρονης εποχής, δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία για τους πλούσιους.
Οι πλούσιοι στην Αρχαία Ελλάδα δεν θα επωφελούντο ιδιαίτερα από τα σύγχρονα συστήματα ύδρευσης: οι υπηρέτες αντικαθιστούσαν το τρεχούμενο νερό. Όσο για την τηλεόραση και το ραδιόφωνο; Οι Ρωμαίοι πατρίκιοι μπορούσαν να απολαμβάνουν τους διασημότερους μουσικούς και ηθοποιούς στα σπίτια τους και να έχουν τους ηθοποιούς ως υπηρέτες. Τα ετοιμοφόρετα ρούχα και τα σουπερμάρκετ –όλα αυτά και πολλά άλλα σύγχρονα επιτεύγματα– δεν θα πρόσθεταν και πολλά στη ζωή τους.
Τα σπουδαία επιτεύγματα του Δυτικού καπιταλισμού ωφελούν κατά κύριο λόγο τον μέσο άνθρωπο. Αυτά τα επιτεύγματα έχουν θέσει στη διάθεση των μαζών ανέσεις και διευκολύνσεις που αποτελούσαν μέχρι πρότινος αποκλειστικό προνόμιο των πλούσιων και ισχυρών».
Είναι σημαντική η γνώση ότι ένα δυσανάλογο μερίδιο των ωφελειών του καπιταλισμού, της ελεύθερης αγοράς, των καινοτομιών, των νέων προϊόντων, του εμπορίου και της τεχνολογικής προόδου προορίζεται για τον απλό άνθρωπο, και όχι τους πλούσιους, όπως θα μας έκαναν να πιστεύουμε οι προοδευτικοί. Ένα σύγχρονο παράδειγμα αυτού του φαινομένου μπορεί να είναι η ευρεία διαθεσιμότητα των α) συστημάτων πλοήγησης (GPS) στα κινητά μας και β) υπηρεσιών μεταφορών όπως οι Uber και Lyft.
Ερώτηση: Κατά πόσον οι πλουσιότεροι Αμερικανοί όπως οι Bill Gates, Warren Buffett, Bill Clinton και Donald Trump, επωφελούνται από τα συστήματα πλοήγησης και το Uber;
Απάντηση: Το πιθανότερο είναι να μην επωφελούνται καθόλου, καθώς σπάνια οδηγούν τα αυτοκίνητά τους, ταξιδεύουν κυρίως με ιδιωτικά τζετ ή λιμουζίνες, και όλοι τους έχουν πολυμελές προσωπικό που ασχολείται με την οργάνωση των μετακινήσεών τους. Τώρα σκεφτείτε τα τεράστια οφέλη που παρέχουν τα συστήματα πλοήγησης και το Uber στον μέσο άνθρωπο στην Αμερική και θα συμφωνήσετε με τον Friedman ότι τα «σπουδαία επιτεύγματα του καπιταλισμού ωφελούν κατά κύριο λόγο τον μέσο άνθρωπο».
Ένα άλλο παράδειγμα αυτού του φαινομένου περιγράφεται από τον Jeff Jacoby, συνεργάτη αρθρογράφο της Boston Globe, στο ακόλουθο απόσπασμα από το βιβλίο Picturing Frederick Douglass: An Illustrated Biography of the Nineteenth Century’s Most Photographed American.
Πρώτα από όλα, σχετικά με αυτό το βιβλίο, να τι έγραψε ένας κριτικός στη σελίδα ειδήσεων για τη φωτογραφία και την κάμερα της PetaPixel:
«Επισταμένη έρευνα έδειξε ότι ο Douglass ήταν ένας πρωτοπόρος στη φωτογραφία, ο οποίος στήθηκε για όσο το δυνατόν περισσότερα φωτογραφικά πορτραίτα ώστε να καταπολεμήσει τις καρικατούρες κατά των εγχρώμων και να αναδείξει την ανθρώπινη φύση των Αφροαμερικανών που ζούσαν μέσα στη δουλεία. Ο Douglass πίστευε ότι οι φωτογραφίες ήταν ένα ισχυρό μέσο "ηθικής και κοινωνικής" επιρροής που επέτρεπε στους φτωχούς και καταπιεσμένους να βρίσκουν την αυτοπεποίθησή τους».
Και εδώ είναι τα λόγια του Douglass, ο οποίος τη δεκαετία του 1860 έγραψε ότι θεωρούσε τις φωτογραφίες ως μια πιθανή πηγή αυτοπεποίθησης για τους καταπιεσμένους: «Η πιο φτωχή υπηρέτρια μπορεί πλέον να έχει ένα πορτραίτο του εαυτού της, καλύτερο από αυτό που μπορούσαν να αγοράσουν οι βασιλείς με τον πλούτο τους πριν από 50 χρόνια».
Όπως και τα προαναφερθέντα παραδείγματα από τον Friedman σχετικά με τα σύγχρονα συστήματα ύδρευσης, την τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τα σουπερμάρκετ, η σύγχρονη φωτογραφία δεν θα πρόσθετε και πολλά στη ζωή των πλούσιων βασιλέων –μπορούσαν απλά να δίνουν εντολή στους καλύτερους καλλιτέχνες του βασιλείου να ζωγραφίζουν πορτραίτα για αυτούς και τα υπόλοιπα μέλη της βασιλικής οικογένειας.
Ιδού ένα σπουδαίο απόσπασμα του Joseph Schumpeter πάνω στο ίδιο θέμα: «Η μηχανή του καπιταλισμού είναι από την αρχή μέχρι το τέλος μια μηχανή μαζικής παραγωγής, γεγονός που αναπόφευκτα συνεπάγεται την παραγωγή για τις μάζες… Τα φτηνά υφάσματα, όπως εκείνα από βαμβάκι και συνθετικά υλικά, οι μπότες, τα αυτοκίνητα και ούτω καθ’ εξής αποτελούν τα τυπικά επιτεύγματα της καπιταλιστικής παραγωγής, και δεν είναι κατά κανόνα βελτιώσεις που θα σήμαιναν και πολλά για έναν πλούσιο.»
»Η Βασίλισσα Ελισάβετ είχε μεταξένιες κάλτσες. Το επίτευγμα του καπιταλισμού δεν έγκειται τόσο στην παροχή περισσότερων μεταξένιων καλτσών στις βασίλισσες, αλλά στην πρόσβασή τους από τις εργάτριες στα εργοστάσια ως αντάλλαγμα για τη σταδιακή μείωση του μόχθου».
Σε αυτό απάντησε ο Don Bordeaux το 2007 στο Café Hayek, και η απάντηση αυτή είναι ο καλύτερος τρόπος για να ανακεφαλαιωθεί το βασικό επιχείρημα αυτής της δημοσίευσης:
«Διαβάστε ξανά αυτή την τελευταία πρόταση. Πρέπει να τη διδάξουμε στα παιδιά μας. Αντί αυτού, φοβάμαι ότι διδάσκονται πως στον καπιταλισμό οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Δεν είναι έτσι».
Εν τούτοις, είμαι βέβαιος ότι θα συνεχίσουμε να ακούμε την Κλίντον, τον Σάντερς, τον Ομπάμα και άλλους προοδευτικούς να λένε ότι τα κέρδη στην οικονομία της αγοράς πάνε στους πλούσιους.
Δεν είναι έτσι!

Σκεφτείτε πόσο λανθασμένη είναι η οπτική των προοδευτικών την επόμενη φορά που θα χρησιμοποιήσετε το laptop σας, το σύστημα πλοήγησής σας, το SoundHound ή το Spotify, ή θα μετακινηθείτε χρησιμοποιώντας το Uber ή το Lyft.

16 August 2016

Πώς από το 1996 ως το 2009 δανείστηκε η Ελλάδα το αστρονομικό ποσόν των 260 δισ. €

Ένα άρθρο του 2010
Του Άγγελου Κωβαίου, ΒΗΜΑ, 1/5/2010
Η πορεία της ελληνικής οικονομίας από την είσοδο της ΟΝΕ, την οποία διέβη στα τέλη της δεκαετίας του 1990, ως την πύλη της εξόδου την οποία κόντεψε να διαβεί κατά το πρόσφατο διάστημα στρώθηκε με δάνεια και χαμένες ευκαιρίες. 
Από το 1996 ως και πρόσφατα, λίγο πριν από τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009, το ελληνικό κράτος, διά των παντοδύναμων τσάρων της οικονομίας, δανείστηκε υπό μορφή ομολόγων και εντόκων γραμματίων το αστρονομικό ποσόν των 260 δισ. ευρώ, ενώ μετά την κορύφωση της κρίσης και στην πορεία προς την παρ΄ ολίγον χρεοκοπία, δηλαδή μετά τις τελευταίες εκλογές, εξέδωσε επιπλέον τίτλους αξίας 27 δισ. ευρώ. Σύνολο: περί τα 290 δισ. ευρώ, με τον όγκο του χρέους να είναι λίγο πάνω από τα 300 δισ. και την ελληνική κυβέρνηση να επιβάλλει σήμερα το σκληρότερο πακέτο λιτότητας στην ιστορία της χώρας. 
Δανεικά χωρίς ανάπτυξη 
Ο μεγαλύτερος όγκος των δανειακών αυτών υποχρεώσεων υποσκάπτει σήμερα τα ούτως ή άλλως σαθρά θεμέλια της ελληνικής οικονομίας και θα συνεχίσει να λειτουργεί ως τροχοπέδη στην προσπάθεια εξυγίανσης για πολλά χρόνια ακόμη. 
Όταν ξέσπασε η διεθνής οικονομική κρίση, το 2008, η ελληνική οικονομία έφερε στις πλάτες της ήδη ένα δυσβάσταχτο βάρος το οποίο είχε συσσωρευθεί από τον όγκο των δανειακών της υποχρεώσεων σε συνδυασμό με την αποδιοργάνωση κάθε ανταγωνιστικής παραγωγικής δραστηριότητας. 
Χαρακτηριστικό της έρευνας στα στοιχεία του δανεισμού είναι ότι ο τελευταίος υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών της κυβέρνησης Καραμανλή κ. Ι. Παπαθανασίου έβαλε την υπογραφή του σε εκδόσεις ομολογιακών δανείων και εντόκων γραμματίων συνολικής αξίας που υπερβαίνει τα 60 δισ. ευρώ με θητεία μόλις εννέα μηνών. Ο προκάτοχός του κ. Γ. Αλογοσκούφης την περίοδο 2004-2009 είχε συνάψει δάνεια συνολικού ύψους 125 και πλέον δισ. ευρώ, με κυριότερα επιτεύγματα της υπουργίας του τη δημοσιονομική απογραφή και την εν μια νυκτί αναθεώρηση του ΑΕΠ λίγο αργότερα ούτως ώστε να εμφανίσει μείωση του ελλείμματος. 
Είχαν προηγηθεί οι θητείες των δύο τσάρων του ΠαΣοΚ κκ. Ι. Παπαντωνίου και Ν. Χριστοδουλάκη. Ο πρώτος ήταν ο υπουργός που «έβαλε τη χώρα στην ΟΝΕ», ο δεύτερος ήταν ο υπουργός που διαχειρίστηκε τον δημοσιονομικό εφιάλτη των Ολυμπιακών Αγώνων. Η σώρευση δανειακών υποχρεώσεων των δύο υπουργών της κυβέρνησης Σημίτη ανέρχεται για τον μεν κ. Παπαντωνίου σε περίπου 28,7 δισ. ευρώ για μια θητεία πέντε ετών, για τον δε κ. Χριστοδουλάκη σε 42,5 δισ. ευρώ για τα τριάμισι χρόνια κατά τα οποία κάθισε στην καρέκλα του υπουργού Εθνικής Οικονομίας. 
Το σύνολο όλων αυτών των δανειακών υποχρεώσεων της τελευταίας 15ετίας ανέρχεται σε περίπου 260 δισ. ευρώ και εξ αυτών τα 200 δισ. είναι απαιτητά εντός της προσεχούς δεκαετίας, κατά την οποία στην Ελλάδα πρέπει πάση θυσία -κυριολεκτικά- να γίνει η βιαιότερη δημοσιονομική προσαρμογή. Σε αυτές τις υποχρεώσεις προστίθενται και τα 27 δισ. που έχει δανειστεί ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου από τα τέλη του προηγούμενου έτους. Τα 20 δισ. από αυτά θα πρέπει να έχουν επιστραφεί στους πιστωτές το 2020. 
Οι Ολυμπιακοί και οι σπατάλες 
Τα στοιχεία καταδεικνύουν μια ζοφερή πραγματικότητα: οι ελληνικές κυβερνήσεις, ειδικώς από το 1996 και έπειτα, δανείζονταν αρχικώς με την επίφαση της ένταξης στην ευρωζώνη, εν συνεχεία με στόχο την ολοκλήρωση του τιτάνιου και, όπως αποδεικνύεται, δυσανάλογου για το μέγεθος της χώρας εγχειρήματος των Ολυμπιακών Αγώνων και εν τέλει, όπως απέδειξε η περίοδος διακυβέρνησης Καραμανλή, για την εξυπηρέτηση τρεχουσών αναγκών και χωρίς την παραμικρή διάθεση προσαρμογής στα δεδομένα και στις απαιτήσεις της εποχής. 
Η πρόβλεψη των «Financial Τimes» και η «περήφανη» απάντηση Αλογοσκούφη 
Σαφή προειδοποίηση για την πορεία της ελληνικής οικονομίας αποτελούσε άρθρο των «Financial Τimes» που δημοσιεύθηκε πριν από δύο χρόνια με τίτλο «Ελλάδα: Τέλος εποχής για την ισχυρή ανάπτυξη».Ο αρθρογράφος Ραλφ Ατκινς σημείωνε ότι έρχεται καταιγίδα και η Ελλάδα κινδυνεύει να γυρίσει πολλά χρόνια πίσω,αλλά ο τότε υπουργός Οικονομίας κ.Γ. Αλογοσκούφης απαντούσε με περισσή αλαζονεία ότι η χώρα βαδίζει τον δρόμο της ανάπτυξης! «Μέσα στην ΟΝΕ,μια νομισματική υποτίμηση δεν αποτελεί πλέον δυνατότητα διαφυγής.

O κίνδυνος είναι ότι το μεγάλο βάρος της αναπόφευκτης διαδικασίας προσαρμογής θα πέσει στις μισθολογικές αυξήσεις, στις καταναλωτικές δαπάνες και στις επιχειρηματικές επενδύσεις» έγραφε προφητικά ο Ραλφ Άτκινς και κατέληγε με την πρόβλεψη ότι «μια κάθετη επιβράδυνση θα έχει ως αποτέλεσμα την έξοδο των Ελλήνων εργαζομένων στη Δυτική Ευρώπη, για πρώτη φορά από τη δεκαετία του 1960». Απάντηση στο δημοσίευμα έδωσε την ίδια κιόλας ημέρα (!) με επιστολή του ο κ. Αλογοσκούφης. Με έπαρση ανέφερε ότι«παρά τη διεθνή οικονομική αναταραχή, η ανάπτυξη θα διαμορφωθεί το 2009 στο υψηλό επίπεδο του 3,3%» και καταλήγοντας κατακεραύνωνε τον αρθρογράφο που κινδυνολογούσε!
Τι είναι τα «ομόλογα σκουπίδια»
Μετά την υποβάθμιση της Ελλάδας από τη Standard & Ρoor΄s την περασμένη Τρίτη, τα ελληνικά ομόλογα εντάχθηκαν, σύμφωνα με την αξιολόγηση αυτή, στην κατηγορία «junk bonds» ή «ομόλογα-σκουπίδια», όπως είναι η ακριβής μετάφραση του όρου. Πρόκειται για επισφαλείς τίτλους οι οποίοι εκδίδονται από κάποιο κράτος ή ιδιωτική επιχείρηση με χαμηλή πιστοληπτική αξιολόγηση. Αυτό σημαίνει ότι ο εκδότης είναι αφερέγγυος, οι τίτλοι ενέχουν μεγάλο πιστωτικό κίνδυνο και ως εκ τούτου πληρώνουν πολύ μεγάλο τόκο. Πρακτικά ως «ομόλογα υψηλού κινδύνου» αξιολογούνται τα ομόλογα επιχειρήσεων οι οποίες παρουσιάζουν προβλήματα ρευστότητας ή κρατών που βρίσκονται σε πολιτική αστάθεια ή αντιμετωπίζουν κίνδυνο χρεοκοπίας όπως χώρες της Αφρικής και της Ν. Αμερικής. 
Τα «junk bonds» έγιναν ιδιαιτέρως δημοφιλή στις χρηματαγορές των ΗΠΑ από τη δεκαετία του 1980 καθώς αυτού του είδους οι τίτλοι περιλαμβάνονταν σε σύνθετα ομόλογα (CDΟ) με σκοπό να προσφέρουν πολύ υψηλές αποδόσεις στους κατόχους τους, κυρίως επενδυτικές τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες. Η εξάπλωση αυτών των «τοξικών τίτλων» οδήγησε στο χείλος της χρεοκοπίας πολλά αμερικανικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που ήταν εκτεθειμένα σε παρόμοιους τίτλους και προκάλεσε την κατάρρευση της Lehman Βrothers το 2008.